Een goed begin is het halve werk

Vandaag is het werk begonnen waar we voor naar deze verre plek zijn gereisd. Voordat ik daar over vertel: wat zijn we hier in Zambia ongelooflijk hartelijk (letterlijk met gebaren) welkom geheten. Wie het ook is wil dat even aan ons kwijt.
Om 7.45 vertrok onze werkploeg naar Makululu. Zambia kent 1 grote doorgaande weg van noord naar zuid (the Great Eastern road die loopt van Cairo naar Kaapstad). We verblijven nu in Kabwe (ca 2,5 uur ten noorden van Lusaka) en ongeveer op een kwartier rijden van onze lodge ligt Mukululu. De weg ernaartoe is al een hele belevenis. Waar laat het bestaan langs zo'n doorgaande weg zich het best mee vergelijken: juist ja, een levende puinzooi. Werkelijk overal staan, zitten en lopen mensen. Als ze zitten of hangen is dat naast hun nerinkje. Dat kan van alles zijn: groente en fruit, kratten met kippen (een levende slagerij bij gebrek aan koelkast), houtskool, mais, ijzeren rekken, banken (geen keuze - 1 model), bedden, grafstenen en benzine in flessen. Waar de mensen die lopen naartoe onderweg is is vooralsnog een raadsel. De winkeltjes zijn meestal voorzien van een soort afdak of, als de winkelier geluk heeft, zit hij in een een oude container. Achter de winkels bevinden zich dan ontelbare andere gebouwtjes. Het treurige is: waar je vanaf wil gooi je gewoon ergens neer. Dit maakt de aanblik nogal rommelig zal ik maar eufemistisch zeggen.
Na ca 10 minuten sloegen we rechtsaf. Dat was een zgn "real African road". Rode klei en heel veel kuilen. Hobbeldebobbel reden we door Mukululu. Het straatbeeld ziet er kleurig en schilderachtig uit, maar het komt toch neer op enorm veel gescharrel rond huis en haard. Stel je daar niet teveel van voor. De optrekjes laten zich denk ik nog het beste vergelijken met de plaggenhutten die wij 100 jaar geleden in ons land ook nog hadden. Dat betekent: er is hoop!!!
Buiten Makululu reden we het nieuwe dorpje in. Er staat al een secondary school, een grote kerk is in aanbouw en dit wordt omringd door een soort Centerparks-achtige huisjes waar de leraren van de school wonen. Na nog wat hobbeldebobbel stopte de bus en aanschouwden we ons project. 2 enorme stapels stenen, wat bergen met zand en in de verte een stuk schoongemaakt land omringd door bush en mais. Eén huis stond er al. Dat is vorige week door een Amerikaanse ploeg gemaakt. 2 funderingen lagen op ons te wachten. Na een roerend weerzien van Clemens met Mighty, de bouwopzichter die er vorig jaar ook was, en een uitgebreide uitleg over het gebruik van troffel en cement konden we aan de slag. Het was heel leuk dat de twee families waar we voor bouwen ook aanwezig waren. Zij hielpen met met stenen sjouwen en cement kruien.
De stenen moesten over een afstand van ca 100 met naar de bouwplaats worden gebracht. Dat ging redelijk simpel in een lange trein van mensen. Een enkele steen weegt ca 5 kilo, dus na 200 stenen voel je al iets ergens in het lijf. Maar goed, we klagen niet hoor! Het metselen kon beginnen. En dat is echt heel leuk en dankbaar werk. Want met zulke grote stenen schiet het lekker op. Maar, er werd door de bouwmannen heel kritisch gekeken of de stenen wel netjes langs het lijntje en met een vingerdikte ertussen werden geplaatst. En ze waren onverbiddelijk: bij scheefstand werd de steen verwijderd of kreeg je te horen:"more morta". Meer cement dus onder de steen. Dus hup 5 kilo weer omhoog, neerleggen, cement erbij en weer omhoog. Heerlijk werk in de buitenlucht alhoewel het best wel warm was!!
Het toilet was niet even een plasje in de bush. Nee, dat wordt hier niet netjes gevonden. Dus mochten we in de school naar de wc. Gloednieuw, zeer keurig en meteen kennisgemaakt met de chiefmaster. Een stevige dame die het heel bijzonder vond dat wij er waren en aan het werk waren.
Tussen de middag werd er gegeten in het oude dorpje, in de school. En dat was weer een verhaal op zich. daarover vertel ik morgen meer.
Tot half 5 hebben we uiteindelijk gewerkt aan de huizen. En de rek was er na deze warme dag bij iedereen wel een beetje uit. Op de terugweg nog even inkopen gedaan bij de Shoprite, een mega supermarkt maar zonder verse spullen.Wel cola en chips gelukkig!
De eerste tekenen van stijfheid dienden zich reeds na de afdouchen van de blubber aan. Maar morgen gaan we vol goede moed weer aan de slag.