De klus geklaard

De klus geklaard
Als jullie onze laatste update krijgen zijn wij al een poosje onderweg. Zaterdagavond om 22.00 vertrokken we van Lusaka naar Dubai en inmiddels zijn we onderweg naar Amsterdam. Het was een zeer bijzondere en emotionele dag. Het huis is (bijna)af en het karwei zit erop. De vloer moet nog worden gestort en de muren krijgen nog een stuclaag. Maar gistermorgen hebben we de sleutels aan Joseph en zijn familie en Rudith en haar kinderen overhandigd.
Om 8.00 reden we voor de laatste keer naar Makalulu, een inmiddels wel zeer vertrouwde weg. Zoals altijd zwaaien de kinderen als de bus langskomt. En wij zwaaien terug, want dat vinden ze hartstikke leuk. Op de bouwplaats was het al een drukte van belang. Er was al een groep leerlingen van de secondary school aan het dansen, trommelen en muziek maken. Iedereen was keurig aangekleed en stond op ons te wachten. Helaas was Jennifer er niet, ze heeft malaria. Ook waren niet alle kinderen van Joseph er. Zij moesten ergens werken. Rudith was er wel. Haar jongste kindje van 2 is de hele week met haar mee geweest naar de bouw. Als hij moe of jengelig was, bond ze hem op haar rug en kon ze zelf verder hakken, graven en sjouwen. Haar andere kinderen konden niet meer bij haar wonen omdat haar huisje was ingestort na een stortbui. Nu waren ze er wel bij, gebracht door een enorme rondborstige en hard lachende en minstens zo blije vriendin. En wat was Rudith blij dat ze daar stond met al haar kroost.
De oude Joseph (die met de pijnlijke voet) was er ook niet. Hij was naar het ziekenhuis voor een injectie. Met zijn vieze verbandje eromheen. Denk niet dat het niet verschoond wordt. Hij haalt het er weer vanaf, want dat schone verband kunnen ze beter later weer gebruiken. Nou ja, dat zal wel Afrikaans denken zijn. Ik heb donderdag nog met hem gepraat en hij voelde zich al beter.
Na de zang en dans afgewacht te hebben, kwamen de toespraken. Eerst Christian, de lokale reisleider en de vertegenwoordiger van Habitat Zambia. Zeer gepassioneerd bedankte hij ons voor onze bijdrage en inzet. En hij benadrukte hoe belangrijk het is voor de lokale gemeenschap om te weten dat Habitat voor Humanity samen met hun werkt aan een beter leven.
Daarna vertelden Rudith en Joseph hoe blij ze waren. Daarna weer zang en dans en toen waren wij aan de beurt. Namens Habitat kregen we een soort certificaat, Clemens een overhemd met opdruk en ik een tas. Weer klappen met zang en dans. Maar nu hebben we meegedanst, gewoon om 9 uur ’s morgens in het gras achter de huizen. Als je blij bent wacht je natuurlijk niet tot in de avond om dat te vieren!
Tenslotte was daar het grote moment van de overhandiging van de sleutel. We hebben met elkaar voor beide (land)verhuizers, ze gaan immers het oude dorp uit om als pioniers 2 km verderop te gaan wonen, een zak met 25 kilo maismeel gekocht. Hier kunnen ze minstens een maand mee vooruit. Als ze er natuurlijk niet teveel van eten. Twee keer per dag vinden ze genoeg. Van Habitat kregen ze klamboes. Een ook een foto van de bouwgroep voor aan de muur. Wat waren ze blij. Tenslotte was daar het grote moment. Ik mocht de sleutel aan Joseph overhandigen. Lastig hoor om even kort en krachtig aan zo’n blije man iets zonder tranen te zeggen. En dat lukte natuurlijk niet, maar dat maakte niet uit. Met een hoop thank you’s nam hij de sleutel en bijbel aan (Zambia is een zeer christelijk land) en nu ben ik voor de rest van mijn leven elke dag geblessed doordat hij maar bleef zeggen “God bless you.”
Enfin, nog even trommelen en toen naar de huizen. De deuren waren er ingehangen en plechtig openden ze het slot. GEWELDIG!!!!
Nu wonen ze er met 3 families. Binnen een paar weken komen er 6 bij en uiteindelijk staan er daar 120 huizen. Hun oude huizen worden via de Council aan de staat overgedragen en zullen worden afgebroken.
Het afscheid nemen was erg emotioneel. Ze blijven daar achter met hun schamele hebben en houwen. En ze hebben er geen idee van hoe ons leven eruitziet. Hun blijdschap bij alle grote geschenken (eten, klamboes en het huis) was onbeschrijflijk. Ze gingen op de grond liggen. In dit deel van Afrika is dat de grootste uiting van dank-je-wel zeggen. We beseften op dat moment nog veel meer hoe dun het lijntje waarop zij balanceren is.
Na de ceremonie zijn we in één ruk doorgereden naar Lusaka en verder. We hebben aan het einde van de middag nog een safarietour(tje) gedaan. En dat was wel fijn om even het hoofd leeg te maken, voordat we in de tijdmachine zouden stappen.
En nu: terugkijken en dit alles laten zakken. Het was een week die wel 3 weken duurde, maar ons voor altijd bij zal blijven.
Geweldig dat iedereen hieraan heeft meegewerkt door bij te dragen aan ons cadeau. Weet vooral dat het ongelooflijk is dat we voor zoveel mensen het verschil tussen ellende en de kans op een beter bestaan mogelijk hebben gemaakt.
Dit keer heb ik voor mijn verzameling geen steen van de Zambiaanse grond, maar een brok van het huis meegenomen.
Toch een klein beetje “ons huis!”

PS. De foto's volgen als we thuis zijn.