het begint al gewoon te worden

En ja hoor, daar rinkelde hij alweer (figuurlijk dan) om 6.30. Dat zijn we inmiddels wel gewend, behalve dat de zon niet scheen maar het een beetje regende. Dat was goed voor het stof denken we dan maar. Aangekomen op de bouwplaats scheen hij namelijk alweer, zoals gewoonlijk.
De dag begon met een warming up en de bouwinstructie van de eeuwig lachende Mighty. Het zou een klussendag worden. Kozijnen afsmeren (Conny), dak schuin opmetselen (Clemens), stenen kruien (Conny), stenen schuin afhakken (Clemens), binnenmuren opmetselen tot de hoogte van de te plaatsen lateien (Conny), steiger verplaatsen (Clemens), helpen met beton maken (Conny - maar kort gedaan, allemachtig wat is dat zwaar!), sjouwen (Clemens) en bekisting van de lateien volstorten met beton (Conny). Kortom, afwisselend genoeg en het huis schiet op!!!
Voordat we naar de lunch vertrokken kwamen een keurig geklede heer en dito dame op bezoek op de bouwplaats. Zij bleken de lokale voorzitters van het Council for Development van Makalulu. Elke gemeenschap heeft een dergelijk democratisch gekozen raad. Zij legden uit op welke wijze de gezinnen worden gekozen die in aanmerking komen voor een huis van Habitat.
Als eerste wordt gekeken wie een huis heeft dat niet meer of nauwelijks nog bewoonbaar is. In het afgelopen regenseizoen zijn ongeveer 75 huizen ingestort. Vervolgens wordt de kwetsbaarheid van bewoners beoordeeld. Zijn het oudere mensen die zorgen voor hun kinderen en kleinkinderen (vaak weeskinderen). Of zijn het alleenstaande ouders met hun kinderen. Tenslotte speelt het inkomen een rol dat er vaak niet of nauwelijks is. Deze mensen worden ingebracht in het overleg met Habitat. In Makalulu is al een sociaal werker van Habitat aanwezig. Vanuit de centrale Habitat-organisatie in Lusaka wordt de aankoop van de grond in gang gezet. In dit geval wordt ook onderzocht of de beoogde locatie zich niet op vervuilde grond bevindt.In Kabwe en omgeving zijn namelijk grote gebieden zwaar verontreinigd door de winning van koper, lood en zink. Habitat heeft in overleg met de sociale werker en het Council for Development bepaald welke families uiteindelijk in aanmerking komen voor de 120 nieuw te bouwen huizen. Vooral de lokale mensen erkenden dat het een lastige keuze is, omdat zij de families natuurlijk goed kennen en ook persoonlijke voorkeuren zouden kunnen hebben. Vandaar dat zij altijd instemmen met de keuze van Habitat om het proces zo eerlijk mogelijk te laten verlopen.
Al met al is het een proces waarbij niet over één nacht ijs wordt gegaan. Reken dus maar dat de mensen voor wie wij bezig zijn het ontzettend hard nodig hebben.
Achter het huis in aanbouw staat een grote mangoboom. Deze boom zorgt voor schaduw en het is overdag het tijdelijk verblijf van de familie. En mijn God, wat maken ze er een troep van. Net als elke Afrikaan kennen zij het fenomeen afval niet. Sterker nog, je hebt iets opengemaakt of losgescheurd en wat doe je met de plastic troep???? Goed geraden, pl..r het maar naast je neer. Voor degenen die mij een beetje kennen is dat een tikkie irritant. Ik was er vanmorgen als eerder dan zij en dacht het goede voorbeeld te geven door de zooi even op te rapen. En wat schetst mijn oog een paar uur later? Alweer goed geraden!!! Daar lag weer alle troep om hun heen. Het overigens best wel fijne briesje zorgde natuurlijk voor spontane verspreiding. En als je er dan verder niet op let, zit je uiteindelijk in een soort plastic soep op land. Dus heb ik daar heel vriendelijk iets van gezegd en er werd direct actie ondernomen!! Yesss!!!!
Overigens heb ik niet de illusie dat het blijvend resultaat oplevert. Maar ook hier geldt "een goed begin is het halve werk."
Tussen de middag hebben we weer in de lokale basisschool gegeten. De eerste dag waren alle kinderen verlegen en op afstand. Gisteren kwamen ze al met meer opdagen toen we ballen en een soort tennisspel hadden meegenomen. Vandaag holden ze al met de bus mee toen we in aantocht waren. We hebben snel gegeten en toen met de kinderen gespeeld. Want welk kind vindt aandacht niet fijn??
De slappe balletjes gevuld met rijst waren een enorm succes. Vooral als je er 4 van hebt, ca 10 kinderen in een kring zet en de balletjes zo snel mogelijk rondgooit. Wat een enorm plezier en gegil. Want het is echt zó spannend als wij een kindje het balletje toegooien!
Clemens is nog steeds dol op zijn favoriete dwergwerpen en de kinderen ook. Ik heb het oude damespaard weer van stal gehaald en wat was dat weer leuk. Kortom, dat speeluur vloog voorbij.
Toen we met de bus weer terugreden renden alle kinderen mee en gooiden ze oranje bloemen -het leken warempel Afrikaantjes- de bus in.
En zeg niet dat de kinderen zielig zijn. Ze hebben lol, ook met elkaar! Ook zorgen ze voor elkaar. Maar hun rafelige kleren, blote voeten, het feit dat de meesten niet naar school kunnen en vaak maar 1x per dag eten zegt genoeg over hoe deze kinderen opgroeien. En over de kansen die ze krijgen. Het simpele feit dat ze deze week veel aandacht krijgen van de attractie die tussen de middag aankomt zorgt hopelijk voor een leuke herinnering.
Na het werk hebben we de markt bezocht. Nou dat is me wat. Over het gekrioel, de drukte, de bus die zich daardoorheen wurmt en vooral heel veel spullen en kleuren kan ik een blad vol schrijven. Maar wat vooral opviel was het gemak waarmee we over deze markt liepen. Niet wat wij verwachtten. Natuurlijk werd er naar ons gekeken. Maar niemand was opdringerig, we werden niet achterna gelopen of vastgepakt. Kortom, het voelde alsof we op zaterdag op de Binnenrotte liepen. Eigenlijk een gewoon en veilig gevoel.
Morgen wordt het weer vroeg dag. De muren en lateien zullen afgemaakt worden en de voorbereidingen voor het dak worden getroffen. We zijn benieuwd!!